In de advent van het jaar 1237 kwam ridder Daniël jonkvrouw Agnes, die hier in de hoeve woonde, een bezoek brengen.
Hij had haar ontmoet op het steekspel van Bergen en wilde haar vragen of ze met hem wilde trouwen.
Agnes was een beetje zenuwachtig en wandelde wat rond in haar tuin. Ze schikte haar lange haar goed, want ze wilde er mooi uitzien. Ze plukte een bloem en stak die in haar haar, en dan nog een , en dan nog een bloem en nog een en zo kwam ze dichter en dichter bij de sloot. Terwijl ze nog een bloem plukte aan de oever van de sloot, keek ze in het water om te zien of ze er een beetje goed uitzag ...
Ze keek naar haar spiegelbeeld en schrok toen ze in het water keek ... want ze zag in het water niet haar eigen gezicht, maar wel het gelaat van Onze-Lieve-Vrouw als weerspiegeling. Ze stond recht en daar kwam Daniël aan. Hij boog diep, reikte zijn hand naar haar en zei "O Agnes, edele jonkvrouw, ik vraag u nederig, trouw met mij". Ik kan niet" zei Agnes tot Daniël en hij begreep natuurlijk niet waarom. Ze vertelde hem toen wat ze net had meegemaakt toen ze in de sloot keek. "Dit is een teken van de hemel", zei ze hem, "ik zal me spiegelen aan Onze-Lieve-Vrouw. Ik zal naar het klooster gaan en deze plek hier zal voortaan gewijd zijn aan God en de naam dragen Onze-Lieve-Vrouw ten Spieghele"
Agnes liet een klooster bouwen op die plek en de huidige kapel is daar nog
een overblijfsel van.